Poznajemy wiarę we własne siły
Dzień dobry!
- Poproszę jednego z rodziców o przeczytanie dziecku „Legendy o Smoku Wawelskim” Weroniki Koteckiej
Czy wiesz, co upamiętnia krakowski pomnik smoka stojący u stóp Wawelu? Ten potwór jest na szczęście z metalu i nikomu nie może zrobić krzywdy, ale jego pierwowzór nie na żarty nastraszył mieszkańców Krakowa.
Dawno, dawno temu, tak dawno, że nikt już nawet nie pamięta, kiedy dokładnie to się wydarzyło, w pieczarze pod Wawelskim Wzgórzem zamieszkał najprawdziwszy, straszliwy smok ziejący ogniem. Gdy wydawał z siebie złowrogi ryk, drżały ściany wszystkich domów, a nawet ściany zamku, w którym mieszkał król Krak. Smok polował na pasące się owce i inne zwierzęta. Pożerał je, a gdy tylko ponownie zgłodniał, znów wyruszał na łowy, wprawiając w przerażenie wszystkich mieszkańców. Zdarzało mu się też porywać bezbronne dziewczęta. Ze strachu o swoje córki i żony krakowianie sami zaczęli podrzucać mu pod jaskinię tłuściutkie owce z nadzieją, że gdy potwór się naje, nie będzie polował. Wszyscy jednak drżeli na myśl, że w końcu zabraknie zwierząt…
Król Krak rozmyślał od rana do wieczora, jak się pozbyć smoka. Ogłosił nawet, że śmiałek, który zabije potwora, dostanie w nagrodę rękę królewskiej córki. Kolejni rycerze stawali do walki ze smokiem, ale żaden z nich nie zdołał go pokonać. Tym, którzy mieli szczęście, udawało się uciec; innych smok pożerał, i to razem ze zbroją. Królewna płakała, król nie spał po nocach ze zmartwienia, a mieszkańcy byli coraz bardziej przerażeni. Któregoś dnia do zamku przybył szewczyk Skuba i skłonił się przed królem.
– Wiem, jak uwolnić Kraków od tego podłego potwora! – obwieścił.
Król wysłuchał całego planu. „To się może udać!” – pomyślał. Jeszcze tego samego dnia szewczyk zamknął się w swoim warsztacie i przystąpił do pracy, dodając sobie odwagi wesołą piosenką:
Może nie jestem rycerzem,
ale w swój rozum wierzę!
Wiem, jak Kraków ocalić,
król mnie na pewno pochwali!
Potwór nie będzie już szkodzić.
Król mnie za to nagrodzi!
Oto, co wymyślił Skuba: zdobył gdzieś piękną, owczą skórę, wypełnił ją siarką i smołą, a następnie zszył wszystko tak zręcznie, że wypchana owca wyglądała jak żywa. Nad ranem podrzucił ją pod smoczą pieczarę. Gdy tylko smok się obudził i poczuł, że jest głodny, wypełzł na zewnątrz i zauważył smakowicie wyglądającą, tłuściutką owcę. Rzucił się więc na nią i połknął
w całości, mlaszcząc z apetytem olbrzymim smoczym jęzorem. Minęło jednak zaledwie kilka chwil, gdy uczucie sytości ustąpiło miejsca straszliwemu pożarowi żołądka. Potwór poczuł, jak gdyby ogień trawił go od wewnątrz!
Z upiornym jękiem smok rzucił się do brzegu Wisły i chcąc ugasić pragnienie, począł pić wodę; pił i pił, aż napęczniał tak bardzo, że nagle pękł z hukiem i rozpadł się na milion kawałków!
Mieszkańcy Krakowa wiwatowali na cześć sprytnego szewca, a król Krak dotrzymał słowa: wkrótce Skuba i królewna stanęli na ślubnym kobiercu. Skuba opływał od tej pory we wszelkie dostatki, żal mu było jednak porzucić swoje ulubione zajęcie… dlatego nadal szył poddanym buty!
- Rozmowa na temat wysłuchanego opowiadania: /plansza smoka/
- Jaki straszliwy potwór mieszkał dawno temu w Krakowie?
- Co stawało się z rycerzami, których król wysyłał do walki z potworem?
- W jaki sposób Skuba zgładził potwora?
- Czy szewczyk pokonałby smoka, gdyby nie wierzył w siebie i swój plan? Dlaczego?
- Smoku, do pieczary! Zabawa ruchowa
Rodzic powoli klaszcze w ręce. Dziecko – smok porusza się ociężale po pokoju wydając „smocze: jęki. Na hasło: Smoku, do pieczary! – dziecko wchodzi ostrożnie pod rozłożony na podłodze koc. Zabawę można powtórzyć kilka razy.
- Zapraszam do zabawy paluszkowej wg M. Barańskiej
Tańczą sobie przedszkolaki, (Dzieci stawiają na otwartej dłoni wszystkie palce drugiej dłoni i „tańczą” nimi, starając się poruszać każdym palcem osobno.)
hop, siup, tralala! (Kilkakrotnie rytmicznie „podskakują” palcami na dłoni.)
Wszystkie lubią taniec taki. ( Zmieniają ręce i wykonują te same czynności, co wyżej.)
Hop, siup, tralala!
W tańcu pięknie podskakują, ( Ponownie zmieniają ręce i kontynuują wcześniejsze czynności. )
hop, siup, tralala,
i nóżkami przytupują (Po raz ostatni zmieniają ręce i robią to samo, co wcześniej.)
hop, siup…Bęc! (Na słowo „Bęc!” mocno klaszczą).
Słowa „Przedszkolaki tańczą”
Tańczą sobie przedszkolaki,
hop, siup, tralala!
Wszystkie lubią taniec taki.
W tańcu pięknie podskakują,
hop, siup, tralala,
i nóżkami przytupują
hop, siup…Bęc!
- Praca z książką „Planeta dzieci 2” KP 2 str. 25 – ćwiczenie motoryki małej, rozmowa o emocjach.
- Rysowanie kredkami bohaterów poznanej legendy. Biała kartka, kredki – wykorzystanie całej powierzchni kartki na pracę.